Şu anki imkanlarımdan ötürü aslında hedefime bir adım daha yaklaştığım için mutlu olmam lazım ama kesinlikle bu hayattan bir tat almıyorum. İstediğim üniversitede yüksek lisans yapmaktayım, iş bulmak gibi bir sıkıntım var fakat biliyorumki zamanla bu sorunum çözülecek hatta çözülmesi için dil puanımı yükseltmeye çalışıyorum. Etrafımdaki arkadaşlarım bir şekilde kendi hayat çizgisini oluşturuyorlar, sanırım bu da bendeki durağanlığımı etkilediği için devamlı ağlıyorum. Tabii aileyle olan sorunları da unutmamak gerek. Aklınıza gelebilecek herşey benim için bir ağlama sebebi. İlaç tedavisi yapmayacak bir psikiyatrist önerirseniz sevinirim.)